برگشت و هضم

موم زنبور

عسل توسط زنبورهای عسل جمع آوری شهد و عسل برای استفاده به عنوان قند مصرف شده برای حمایت از متابولیسم فعالیت ماهیچه ها در طول جست و جو یا ذخیره سازی به عنوان یک منبع غذایی طولانی مدت تولید می شود. [13] [14] در طول جست‌وجوی علوفه، زنبورها از بخشی از شهد جمع‌آوری‌شده برای حمایت از فعالیت متابولیک ماهیچه‌های پرواز استفاده می‌کنند، و بیشتر شهد جمع‌آوری‌شده برای برگشت، هضم و ذخیره‌سازی به عنوان عسل است. [13] [15] در هوای سرد یا زمانی که منابع غذایی دیگر کمیاب هستند، زنبورهای بالغ و لارو از عسل ذخیره شده به عنوان غذا استفاده می‌کنند. [14]

با تدبیر برای لانه سازی ازدحام زنبورهای عسل در کندوهای ساخت بشر، مردم توانسته اند حشرات را نیمه اهلی کرده و عسل اضافی را برداشت کنند. در کندو یا در لانه وحشی، سه نوع زنبور عسل عبارتند از:

یک زنبور ملکه ماده مجرد
تعداد متغیر فصلی زنبورهای بدون سرنشین نر برای بارور کردن ملکه های جدید
20000 تا 40000 زنبور کارگر زن [16]
زنبور علوفه پس از خروج از کندو، شهد گل غنی از قند را جمع آوری می کند، آن را از طریق پروبوسیس خود می مکد و آن را در پروونتریکلوس خود (معده یا محصول عسلی) قرار می دهد، که دقیقاً از پشت به معده غذایش قرار دارد. در Apis mellifera، معده عسل حدود 40 میلی‌گرم شهد یا تقریباً 50 درصد وزن خالی زنبور را در خود جای می‌دهد که می‌تواند به بیش از هزار گل و بیش از یک ساعت برای پر شدن نیاز داشته باشد. شهد به طور کلی با محتوای آب 70 تا 80 درصد شروع می شود. [17] آنزیم‌های بزاقی و پروتئین‌های غده هیپوفارنکس زنبور عسل به شهد اضافه می‌شوند تا قندها را تجزیه کنند و مقدار آب را کمی افزایش دهند. سپس زنبورهای جوینده به کندو برمی‌گردند و در آنجا شهد را به زنبورهای کندو منتقل می‌کنند. زنبورهای کندو سپس از معده عسل خود برای بلع و بازگرداندن شهد استفاده می کنند و به طور مکرر بین فک پایین خود حباب ایجاد می کنند تا زمانی که تا حدی هضم شود. حباب ها سطح زیادی را در هر حجم ایجاد می کنند و بخشی از آب از طریق تبخیر خارج می شود. [13] [15] [18] [19] آنزیم‌های گوارشی زنبور عسل، ساکارز را به مخلوطی از گلوکز و فروکتوز تبدیل می‌کنند و سایر نشاسته‌ها و پروتئین‌ها را تجزیه می‌کنند و اسیدیته را افزایش می‌دهند. [13] [15] [20]

زنبورها به مدت 20 دقیقه به صورت گروهی با برگشت و هضم با هم کار می کنند و شهد را از یک زنبور به زنبور دیگر منتقل می کنند تا زمانی که محصول از نظر کیفیت نگهداری به لانه زنبورها برسد. [15] سپس در سلول‌های لانه زنبوری قرار داده می‌شود و بدون مهر و موم باقی می‌ماند در حالی که هنوز دارای محتوای آب (حدود 50 تا 70%) و مخمرهای طبیعی است که بدون کنترل، باعث تخمیر قندهای موجود در عسل تازه تشکیل‌شده می‌شود. [14] [21] [22] زنبورها جزو معدود حشراتی هستند که می‌توانند مقادیر زیادی گرمای بدن تولید کنند و زنبورهای کندو دائماً دمای کندو را تنظیم می‌کنند، یا با بدن خود گرم می‌کنند یا با تبخیر آب سرد می‌شوند تا نسبتاً ثابت نگه دارند. دمای حدود 35 درجه سانتیگراد (95 درجه فارنهایت) در مناطق نگهداری عسل. این روند همچنان ادامه می‌یابد زیرا زنبورهای کندو دائماً بال‌های خود را تکان می‌دهند تا هوا را به گردش درآورند و آب را از عسل تا حدود 18 درصد تبخیر می‌کنند، که غلظت قند را فراتر از نقطه اشباع افزایش می‌دهد و از تخمیر جلوگیری می‌کند. [14] [15] سپس زنبورها روی سلول‌ها را با موم می‌پوشانند تا آنها را ببندند. [15] همانطور که توسط زنبوردار از کندو خارج می شود، عسل ماندگاری طولانی دارد و اگر به درستی مهر و موم شود تخمیر نمی شود. [14]

برخی از گونه‌های زنبور، مانند Brachygastra lecheguana و Brachygastra mellifica که در آمریکای جنوبی و مرکزی یافت می‌شوند، به تغذیه از شهد و تولید عسل معروف هستند. [23]

برخی از زنبورها مانند Polistes versicolor عسل مصرف می‌کنند و به طور متناوب از گرده در میانه چرخه زندگی خود تغذیه می‌کنند و از عسل تغذیه می‌کنند که می‌تواند انرژی مورد نیاز آنها را بهتر تامین کند.