در سال 2005 زنبورستاني از قرن دهم قبل از ميلاد در تل رهوف ، اسرائيل ، يافت شد كه داراي 100 كندو بود كه برآورد مي شود سالانه نيم تن عسل توليد مي كند. عسل خالص را کوشر می دانند (که توسط یهودیان مذهبی مجاز به خوردن آن است) ، اگرچه توسط یک حشره پرنده ، موجودی غیر کوشر تولید می شود. خوردن سایر محصولات حیوانات غیر کوشر ممنوع است. این ماده از جمله غذاهای پاروی (خنثی) است که نه حاوی گوشت است و نه فرآورده های لبنی و مجاز به خوردن آن با هم است.
در آیین بودا ، عسل نقش مهمی در جشنواره مادو پورنیما ، که در هند و بنگلادش جشن گرفته می شود ، بازی می کند. این روز به یاد صلح بودا در میان شاگردانش با عقب نشینی در بیابان است. طبق افسانه ها ، در حالی که او آنجا بود میمونی برای او عسل آورد تا بخورد. در مادو پورنیما ، بودایی ها با دادن عسل به راهبان این عمل را به یاد می آورند. هدیه میمون اغلب در هنر بودایی به تصویر کشیده شده است.
عهد جدید مسیحی (متی 3: 4) می گوید که یحیی تعمید دهنده مدت زیادی در بیابان و با رژیم ملخ و عسل زندگی می کرد.
در اسلام ، یک سوره کامل (سوره) در قرآن را یک نحل (زنبورها) می نامند. محمد طبق آموزه های خود (حدیث) ، عسل را به شدت برای اهداف شفابخشی توصیه می کند. قرآن عسل را به عنوان غذایی مغذی و سالم ترویج می کند و می فرماید:
و پروردگارت به زنبور عسل آموخت كه سلولهاي خود را در تپه ها ، روي درختان و محل هاي زندگي (مردان) بسازد. سپس از همه محصولات (زمین) بخورید و با مهارت مسیرهای وسیع پروردگار خود را پیدا کنید: از بدن آنها نوشیدنی با رنگهای مختلف صادر می شود ، که در آن برای مردان شفابخش است: به راستی این نشانه ای برای کسانی است که که فکر می کنند [القرآن 16: 68–69].
بلوک های موم زنبور عسل